Resimli kitaplar

daha çok okunuyormuş. Buraya fotoğraf koydukça yoğun ilgiyle karşılaşıyorum.

Yeni bir şeyler yazdım, yazıyorum. Devamı gelecek, seri üretime geçmeme şu kadar kaldı.

Metronun sütununa yaslanmış yaşlı adamın dergisi anlık rüzgarımla kıpırdanıp, canlanıyor. Köşeyi döndüğümde, aynı yöne yürüyenlerin geçici ordusuna katılıyorum. Uygun adım yanından geçip gidiyoruz; yere düşmüş insanların, önlerindeki kartonlara mazeretlerini yazıp dilenenlerin, kucaklarına serdikleri haritalara bakan turistlerin, birbirine havlamayan köpeklerin ve ağlamayan, adam ciddiyetinde çocukların.

İlk yol ayrımda merdivenlerden aşağı inenler ve çıkanlar şeklinde ikiye bölünüyoruz. Dışarı çıkan birliğin komutanı ben. Çıkış kapısının önünde bekleyenler, emirlerimi yerine getirmek üzere birilerine kavuşuyor; sağ eller, sevgilinin sol eliyle birleşiyor, dudaklar birbirlerine kenetleniyor. Sıcak nefesler atkıların arkasında uçuk beyaz bir buhara dönüşüyor.

Yer yer erimiş karların arasına dökülmüş küçük çakıl taşlarının verdiği dengeyle, mağazaların bölüştüğü kalabalığa karışmış, yürüyorum. Büyük beden kaşmir bir kazağa, simli turuncu ojeye veya kürklü botlara değil, onları çevreleyen insanlara dalıp gidiyorum. Vitrin önlerinde tedirgin bekleyişleriyle göçmenler, sigaradan peynirli poğaça gibi kokan ellerini hohluyorlar. Bebek arabaları zikzaklar çizerek tombul anneleri peşlerinden sürüklüyorlar. Cam kenarında oturmuş gençler, bol gelen hayallerinin içini doldurmak için koca, dilim pastalardan yiyorlar.

Çabasız, kendiliğinden, rahat varoluşlarını iştahla yutuyorum, kibarca yudumluyorum. Kirpiklerimin objektif kapağı olduğu bir fotoğraf makinasında, anlık görüntülerini donduruyorum. Hayali bir deftere not ediyorum. Bildiğim her yöntemle kayıt altına alıyorum.

Başım, uçan bir balon gibi; düşüncelerin ipiyle bağlanmış vücuduma. Savruldukça savruluyor binbir ayrıntının orta yerinde. Kendimden geçiyorum. Bir gün daha geçiyor.