Sevgili Tolga, (edited)

Ne kadar az fotoğraf çekmişiz. Neredeyse hepsi evde, amelasyon. Yazıklar olsun. Tarih sırasına koydum. Ara dönemlerden varsa, sen de yolla.

İlk Bostancı Gösteri Merkezi'nde Fat Boy Selim için karşılaşmıştık.

İkincisinde Kadıköy'de bir pidecide buluşmuştuk. Yüzümü kaplayan kocaman güneş gözlüklerimin arkasında en az Audrey Hepburn kadar eyelinerlı ve takma kirpikliydim.

Üçüncü seferde beraber Bilgi'de kısa film festivaline gitmiştik.

Dördüncüde Gizli Bahçe'deydik. Gençliğimizi meze etmiştik, hayallere dalmıştık.

Bilmemkaçıncıda, haftaiçi sabah 4 buçukta İstiklal Caddesi simitsarayı, simitkrallığı, simitland geçidine dönüşmeden önce, Arby'steydik. İki saat sonra işe gideceğini konuşuyorduk. Dans etmekten saçlarımız bozulmuştu.

Bir milyarıncıda Park Orman'ın kapısından davetiyeli içeri giriyoruz diye böbür böbürdük.

Bir diğerinde akşam yemeği için caddede buluşuyorduk.
Dulcinea'da bayram harçlıklarımızı oluk oluk akıtıyorduk.

Film festivalindeki filmden yeni çıkmış, yerimize sığamıyorduk.

Dolmuştan inmiş, kaldırıma kusuyorduk.

Komşulara kapıyı kırdırırcasına Stevie Wonder'lıyorduk.

Tuzla'da tek battaniyeyi dört kişi paylaşıyorduk.

Olimpos'ta kan kusup, kızılcık şerbeti içtim diyorduk.

Kavga edip, hızlı hızlı ayrı yönlere yürüyorduk.

Güldüklerimizi hatırlayıp yolda deli demesinler diye yalandan telefonu kulağıma götürüp anlattıklarına gülüyormuş gibi yaptım, bir kaç yüz kere.

Nişanlı oldun, koca oldun da adam olamadın. Adam oldun da, yaşlanamadın. Yaşlandın da, itiraf edemedin. Huzursuz ruh gibi dolandın ortada. Mutlu etmek için heba edilen, kendini paralayan bir ruh gibi.

Geceyarısı buz gibi denizin ortasında, iki kişilik deniz bisikletine on kişi abanmışken, bisikletin önünde büyük lider gibi gururlu duruşunla hatırlarım seni.

Bugün hatırladım da yüzümü güldürdün. Jötem bonobo.